روزهای دانشجویی

دیشب که پست گذاشتم صحبت کنیم خیلی حالم بد بود

در همین حین به یکی از دوستای دانشگام پیام دادم و خیلی از ماجراها رو تعریف کردم براش اولین بار بود که برای یکنفر ویس میفرستادم و گریه میکردم

خیلی باهام صحبت کردم راهکار داد،درکم کرد اینقدر ارامش به وجودم ریخت که حالم خوب شد

اما ته ته قلبم یه حس بده که چرا اینجور شده؟ینی من خودم اجازه دادم همه این وقایع پیش بیاد یا چی

بهم گف اولین باره میبینم طرز تفکر دیگران و حرف بقیه برات مهم شده(اینا از اثرات دوستی با خانم ز هست)حتی استرسمم بخاطر دوستی با اونه و وقتی کنارش نیستم خیلی خوبن:(

درهرحال میخوام برگردم به روزای بیخیالیم...بجز خودم و ارامشم کسی دیگه ایی مهم نباشه برام